Σκύβοντας πάνω ἀπ᾿ τῆς ψυχῆς μου
τὴ συσκότιση στίχους ἰσχνοὺς
θὰ ἐπιδείξω ἀποκλεισμένους
ἀπὸ ἀπρόσμενη κακοκαιρία
ποῦ πλήγωσε θανάσιμα
κάποιο δειλό μου λυκαυγές.
Πολλὰ θὰ λὲν οἱ στίχοι αὐτοί,
θὰ δεῖτε, θὰ διαβάσετε.
Ὁ τελευταῖος μόνο στίχος
τίποτε δὲν θὰ λέει.
Κοιτώντας θλιβερὰ
τοὺς προηγούμενους
θὰ κλαίει.
δεν διαβάζει…
Δευτέρα 1 Νοεμβρίου 2010
Ήμουν σιωπηλή
Με μια καρδιά κουρέλι
μακριά απ’ του έρωτα τ’ αγέρι
Δίχως προστάτη, δίχως απάγκιο
με μια ψυχή ναυάγιο
****
Έλεγα πως ζούσα
πως ήμουνα παρούσα
Δίχως ανάσα, δίχως γέλια
Στα μάτια μόνο αμέλεια
****
Δήθεν ελευθερία
Μα της μοίρας μου δεσμία
Με δυο στήθια
που τα μάτωνε η αλήθεια
****
Με κυνηγούσε ο πόνος
Της μοναξιάς μου ο χρόνος
Κείνος ο τόπος της σιωπής
Εμπόδιο του γέλιου, της φωνής
****
Κι ήρθες εσύ
με μια καρδιά αγνή
Μία απ’ τα μάτια σου φωνή
βγήκε από μέσα μου κραυγή
****
Να σου πνέει με μανία
αγάπη και αγωνία
για το μέλλον μιας στιγμής
που θα’ μαστε μόνο εμείς
****
Μες της αγάπης τη σιγαλιά
να μένουμε για ώρες αγκαλιά
κάνοντας όνειρα τρελά
σαν δυο μικρά παιδιά
****
Μα μες του νου μου
την ανοία
έρχεται φωλιάζει με μανία
ετούτη η απαισιοδοξία
****
σαν ασφυξία της ζωής
πως εντέλει θα το δεις
δε θα μ’ αγαπάει κανείς…
……………..
Δημιουργός: MIPS
Δημοσίευση στο stixoi.info: 17-08-2010
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου